மழைக்காதலி(கவிதை)

ஒரு மழைக்காலத்தின்
பின் பொழுதில்
பேருந்துகள் ஏதும் ஓடாத
ஒரு நாளில் வழியின்றி
நின்றுருந்த அவளை
என் வாகனத்தில் ஏற்றி
அவளில்லம் சேர்த்தேன்
அன்றிலிருந்து...
எதிர்ப்படும்போது
ஒரு புன்னகை!
கொஞ்சம் வெட்டிப்பேச்சு!
செல்பேசி எண்ணின்
பன்டமுறைமாற்றலில்
நிறையப்பேச்சு...
என நட்பு வளர்ந்தது...

பின்னொரு
மழைக்காலத்தில் நட்பு
காதலானது
கரங்கள் கோர்த்து
கடல்கரை மணலில்
கால் பதித்து நடந்து
கதை பேசினோம்
காரணங்கள் இல்லாமல்
சிரித்து மகிழ்ந்தோம்...

அதேபோல்
ஒருமழைகாலத்தில்
முறிந்து போய் சாலையில்
கிடக்கும் மரம்போல்
எங்கள் காதலும்
முறிந்து போனது
தொழில்நுட்பம் அறிந்த
எனக்கு பணநுட்பம்
அறியாததால்
பகுத்தறிவு அறிந்த
எனக்கு பெண்ணறிவு
குறைவுதான்
வேறொறுவனுக்கு
நிச்சயம் செய்யப்பட்டாள்
நான் எச்சில் இலையாக்கப்பட்டேன்
காதலின் சோகம்
மனதையழுத்த
சாலையின் ஓரம்
நடந்து வந்துகொண்டிருந்தேன்
மழை ஆரம்பித்தது
வெய்யிலின் சூடு
பொறுத்தவர்கள்
மழையின் குளுமை
பொறுப்பதில்லை ஏனோ...?
ஓட்டுக்குள் பதுங்கிய
நத்தையாய் பதுங்குகின்ற
மனிதர்கள்...
ஒருவரும் சாலையில் இல்லை
நான் மழைக்காதலன்தான்
ஆனாலும்
காதலியின் பிரிவின் துயரத்தால்
மழையின் சுகம் தெரியவில்லை..!

என்னை நொந்து
நடந்து சென்ற என்னை
தடுத்து நிறுத்தியது
ஒரு பெண் குரல்
அழகான
ஒரு தேவதை
இருட்டாயிருந்த
தெருவை காண்பித்து
என்னை என் வீடு வரை
கொண்டு விட முடியுமா
பயமாயிருக்கு
என்று கெஞ்சியது

வீடுவரை
விட்டு வந்தேன்
அவள் பெயர்,
வேலை, ஊர்
எல்லாம் கேட்டேன்
திரும்பி வந்த
என்னுள்...
ஏனோ..! அவள் முகம்
நிலலாடிக் கொண்டேயிருக்கின்றது...
இன்னோறு மழைக்காதலி
கிடைத்துவிட்டாளா...!